Wat als Alexander De Croo een vrouw was, Kristien Druyts een gesluierde moslima en Sam Bettens een vrouw?
Wie zijn we? Hoe komt het dat we sus zijn en niet zo? En maakt dat eigenlijk iets uit?
Je weet als je rond je heen kijkt, dat je allemaal verschillen ziet.
Je weet dat mensen niet hetzelfde zijn. Als je rond je heen kijkt, zie je dat er meisjes zijn en jongens maar in vacatures lees je dat bedrijven wel op zoek zijn naar M/V/X. Er zijn oudere mensen. Er zijn jongere mensen. Er zijn mannen die van vrouwen houden, maar ook mannen die van mannen houden. En bij vrouwen is het net zo. Er zijn mensen met een handicap en zonder handicap. Er zijn cyborgs en er zijn mensen die technologie wantrouwen. Er zijn mensen met een blanke huidskleur, met een zwarte huidskleur en alles wat er tussenin zit. Er zijn mensen die een (verschillend) geloof aanhangen, maar ook mensen die helemaal niet gelovig zijn.
Hoe reflecteren kunstenaars over al deze vormen van identiteit?
Nemen kunstenaars in onze maatschappij dezelfde rol op als de kanarievogels in de steenkoolmijnen?
In welke mate schuilt er een kunstenaar in jou die ideeën kan omzetten in kunst? Hoe maken we samen een tentoonstelling en dagen we mensen uit om na te denken?
Met deze wervende woorden namen een aantal zesdes deel aan dit vakoverschrijdend project! De tentoonstelling ‘Kan kunst troosten?’, ging door op 23 mei! Een impressie…
Comments are closed